Nom éischte Bléck op de Cover vum Christiane Grün sengem Buch “Clodo” huet een den Androck, dass eis keng frou Geschicht erwaart. Ee Bléck op de Klappentext an op d'Illustratioune verstäerkt dësen Androck. Dem Lieser gëtt direkt bewosst, dass d'Realitéit a Form vun dëser Erzielung un eis Dier klappt. An dat ass gutt esou! Clodo ‒ ee Wuert, zwou ënnerschiddlech Bedeitungen. D'Claude huet zéng Joer a säi Spëtznumm ass Clodo. Esou wéi hatt genannt gëtt, esou fillt hatt sech och. Ellen, net gutt genuch fir dës Welt. Verständlech, dass hatt doduerch Mannerwäertegkeetskomplexer huet. An do ass den Daniel. Hien ass ee Strummert, ee Clodo eben. Enges Daags kräizen sech hir Weeër. D'Claude schwätzt den Daniel un. Lues entwéckelt sech eng éierlech an aussergewéinlech Frëndschaft. Flott un dësem Buch sinn d'Hannergrondinformatiounen, déi de Lieser zu der “Stëmm vun der Strooss” an dem Treffpunkt kritt. Dat mécht dëse fiktiven Text zu enger realer Geschicht. Et brauch ee just d'Aen opzemaachen, da gesäit een se. Den Text liest sech einfach, séier, mä d'Claude an den Daniel geeschteren engem nach laang am Hannerkapp ronderëm. Ech weess net, wat ee méi beréiert: dat trauregt, klengt Meedchen oder dee Mann, deen näischt huet ‒ ausser sengem groussen Häerz a senger Liewenserfahrung. Et ass ee Buch iwwert Toleranz, Viruerteeler, Nächsteléift, a virun allem iwwert Mënschlechkeet, déi leider op ville Plaze feelt. Léiert eppes draus! Ech schléisse mech der Madame Oxacelay aus dem Virwuert un: Och ech géif mir dëst Buch als Schoullecture wënschen. Problemer mam Franséischen? Kee Problem, déi lescht Säiten enthalen een detailléierte Lexique.

Jessica Mersch