Am Maryse Krier hirem Buch “Die verbleibende Zeit” léiere mir ee gewaltege Feind vum mënschleche Kierper kennen: de Kriibs. Mir begleeden d'Sara bei den Dokter. Si fillt sech a leschter Zäit dacks midd, ass onkonzentréiert. Wahrscheinlech ass si just iwwerschaft a brauch méi Rou. Denkt si. Mir sinn dobäi, wa si d'Diagnos Leukämie kritt. Mir fille mat hir, wann hir Welt zesummebrécht. Fir eng kuerz Dauer si mir Deel vun der Famill. Duerch d'Schreifweis vum Maryse Krier erlieft de Lieser, wéi eng Auswierkungen dës Diagnos op d'Ëmfeld vum Sara huet. Angscht, Verzweiflung, Roserei, Kämpfen ‒ alles läit no beieneen. Stierwen, net stierwen? Liewen? Wéi geet et weider? A kursiver Schrëft liese mir d'Gedanken an d'Gefiller vun hirem Mann, hirem Meedchen, hirer Mamm an och vun hirer beschter Frëndin. Och wann d'Sara déi Krank ass, Auswierkungen huet dëst op all Eenzelne vun hinnen, dat gëtt ganz gäre vergiess. D'Buch setzt sech aus véier Deeler zesummen: “Diagnose”, “Eiszeit”, “Auszeit” an “Epilog”. Op deenen 176 Säiten ass genuch Plaz, fir all Facett vun dëser Krankheet ze beliichten. Zemol de Moment no der Remissioun liest sech ganz emotional. Eréischt da kritt d'Sara Zäit, ze verstoen, wat mat hir, hirem Kierper an hirer Famill passéiert ass. Firwat recommandéieren ech d'Buch? Ech fannen, et hëlleft. Betraffener ‒ krank oder gesond ‒ fille sech net eleng. Gesond Mënschen, déi den Ament net dovunner betraff sinn, léieren d'Liewe vläicht e bësse méi ze schätzen. Zäit ass nämlech ee Geschenk ‒ dat wichtegst iwwerhaapt. Jessica Mersch