"Nichts zu danken" vum Isabel Spigarelli ass ee Roman, dee mech duerch seng philosophesch Schreifweis staark beandrockt huet. Opfälleg um Text ass d'Tatsaach, dass de Protagonist just M. genannt gëtt. Hien ass d'schwaarzt Schof vun der Famill. D'Familljeverhältnisser sinn net déi bescht. Seng Groussmamm ass am Altersheem. Den M. besicht se regelméisseg. Mat senge Verkleedungen a Geschichte ginn dës Visitten zu engem richtege Spektakel. Wéi laang kann hien dës Fassad oprechterhalen? Esou tragesch, wéi verschidde Säite sinn, esou lëschteg sinn anerer. Et liest een d'Geschicht „mit einem lachenden und einem weinenden Auge“. Wäert hie sech trauen, der Boma ze soen, wien hie wierklech ass? Geet hien ee Schratt op d'Famill zou? Hale si zesummen, wann et drop ukënnt? A Réckblécker gi mir gewuer, firwat et zu de Familljeproblemer komm ass. Dem Lieser gëtt bewosst, dass de Protagonist M. keen Numm brauch. Et sinn nämlech Handlungen, déi de Charakter ausmaachen, net méi an net manner. Verschidde Säiten hu Foussnouten. Esou liest de Lieser munech Gedanke vum M., et hëlleft ee bessere Versteesdemech fir hien opzebréngen. D'Buch thematiséiert Famill, Verspriechen, d'Liewen, den Doud a weist eis, wéi wichteg et ass, u sech selwer ze gleewen. An ze liewen! Wat bedeit Verspriechen Iech? Et ass emotional. Et wier net schlecht, ee Pak Nuesschnappecher prett do leien ze hunn.

Jessica Mersch